ارتودنسی قبل یا بعد از ایمپلنت های دندانی؟

برای افرادی که ایمپلنت های دندانی دارند اما هنوز نیاز به درمان ارتودنسی دارند، یکی از نگرانی های طبیعی این است که آیا ایمپلنت ها با بریس های ارتودنسی سازگار هستند. بسته به وضعیت شما، پاسخ هم آری است و هم خیر. ابتدا، بیایید نگاهی داشته باشیم به اینکه ایمپلنت های دندانی چه هستند، و سپس در مورد چگونگی تأثیر آنها روی درمان ارتودنسی بحث کنیم.

برای مشخص نمودن اینکه آیا ایمپلنت های دندانی باید قبل از صاف و همراستا کردن دندان ها استفاده شوند یا بعد از آن، متخصصان مربوطه باید تدارکات رسیدن به نتایج مطلوب را در نظر بگیرند. در صورت داشتن هر گونه پرسشی در مورد درمان ارتودنسی و ایمپلنت های دندانی، می توانید با ارتودنتیست یا دندانپزشک خود تماس بگیرید.

ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان هایی که در نتیجه آسیب یا پوسیدگی از بین رفته اند، طراحی شده اند. ایمپلنت ها شامل یک پست تیتانیومی هستند که دندانپزشک آن را داخل فک جایگذاری می کند تا جایگزین دندان از دست رفته شود. سپس یک روکش مصنوعی به آن متصل می کند- بخش قابل مشاهده دندان- که عملکردی مانند یک دندان معمولی دارد.

در واقع، ایمپلنت های دندانی نیز ظاهر و احساسی درست مانند دندان های معمولی بوجود می آورند. به مرور زمان، ممکن است فراموش کنید که این یکی از دندان های خودتان نیست. و از آنجا که ایمپلنت های دندانی به خوبی با بقیه دندان های شما ترکیب می شوند (و می توانند از نظر رنگ نیز کاملاً شبیه باشند)، هیچ کس نمی تواند بگوید که شما یک ایمپلنت دارید.

مزایای ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی مزایای مختلفی ارائه می دهند، از جمله:

• بهبود ظاهر
• بهبود گفتار
• بهبود راحتی
• غذا خوردن آسان تر
• بهبود عزت نفس
• بهبود سلامت دهان و دندان ها
• دوام
• راحتی

هر زمان که کاشت ایمپلنت های دندانی انجام می شود، این احتمال وجود دارد که به صورت سرپایی اتفاق می افتد. این فرایند عموماً چند ساعت طول می کشد و توسط یک دندانپزشک، پریودنتیست یا جراح دهان انجام می شود. اغلب اوقات منطقه اطراف محلی که قرار است ایمپلنت کاشته شود بی حس می شود تا بیمار نیازی به آرامبخش نداشته باشد. یک دندانپزشک متخصص به شما دستورالعمل های خاصی در مورد چگونگی آماده شدن برای این فرایند و مراقبت از دندان ها پس از آن، برای جلوگیری از بروز عوارض احتمالی، به شما خواهد داد.

ارتودنسی قبل یا بعد از ایمپلنت

دلایل احتمالی از دست رفتن دندان

دلایل متعددی وجود دارند که چرا یک یا چند دندان ممکن است از دست رفته باشد. گاهی اوقات، دندان های دائمی طبیعی رشد نمی کنند. یا دندان ها به دلیل پوسیدگی گسترده یا در نتیجه یک آسیب از دست رفته اند. بیماری پریودنتال علت اصلی از دست رفتن دندان است. دیگر عوامل خطر به موارد زیر مربوط می شوند:

• سن،
• جنسیت (احتمال از دست دادن دندان در مردان ها بیشتر از زنان است)،
• عدم انجام مراقبت مناسب از دندان ها،
• بهداشت ضعیف دهان و دندان ها،
• سیگار کشیدن،
• داشتن دیابت،
• داشتن فشار خون بالا،
• آرتریت روماتوئید.

آیا در صورت داشتن دندان از دست رفته می توان بریس ها را دریافت کرد؟

اگر بیمار یک یا چند دندان خود را از دست داده باشد، ارتودنتیست ها چند گزینه ای دارند. در برخی موارد، ممکن است احتمال استفاده از بریس ها برای بستن ساده شکاف ایجاد شده با از دست رفتن دندان وجود داشته باشد. این ممکن است یک گزینه عالی برای بیمارانی باشد که از قبل با فشردگی بیش از حد مواجه هستند.

اگر دندان از دست رفته نیاز به جایگزین داشته باشد، ممکن است بتوان از بریس ها استفاده کرد در حالی که فضای مورد نظر برای قرار دادن یک ترمیم در آینده حفظ شود. اگر فضا برای قرار گرفتن ترمیم به اندازه کافی پهن نباشد، بریس ها می توانند فضا را گسترش دهند، تا جای کافی برای کاشت یک ایمپلنت وجود داشته باشد. اگر در حال حاضر فضای کافی برای ترمیم دندان وجود داشته باشد، بریس ها می توانند آن منطقه را باز نگهدارند، تا دندان های اطراف آن به سمت آن فضا حرکت نکنند.

بریس ها قبل از ایمپلنت های دندانی

اگر شما به هر دو گزینه یعنی ایمپلنت های دندانی و بریس های ارتودنسی نیاز داشته باشید، بنابراین معمولاً توصیه می شود که ابتدا بریس ها روی دندان ها نصب شوند. علت این است که وقتی یک ایمپلنت جایگذاری می شود، مانند یک دندان معمولی دیگر نمی تواند حرکت کند. ایمپلنت داخل فک ثابت می شود و حاوی لیگامان هایی نیست که اجازه می دهند بتوان جای دندان ها را تغییر داد و آنها را صاف کرد.

برای بسیاری از بیماران، ممکن است برای ایجاد فضای کافی برای دندان جدید و حرکت ریشه های دندان های مجاور به موقعیت های صحیح درمان ارتودنسی نیاز باشد.

بریس ها پس از ایمپلنت های دندانی

با این حال، گاهی اوقات ممکن است قرار دادن ایمپلنت دندانی داخل دهان قبل از آغاز درمان ارتودنسی منطقی تر باشد. اگر دندان های اطراف ایمپلنت دندانی هدف درمان ارتودنسی نباشند، پس خوب است که پیش برویم و ایمپلنت را قبل از بریس ها قرار دهیم. علاوه بر این، اگر نیاز باشد ایمپلنت های دندانی به عنوان یک نقطه تکیه گاه عمل کنند، به گونه ای که بتوان نیروهای مناسب را برای تغییر جای دندان های دیگر اعمال کرد، احتمالاً بیمار ایمپلنت را قبل از قرار گیری بریس ها روی دندان ها دریافت می کند.

با بالا رفتن سن، دندان هایمان نیز به طور طبیعی به سمت جلو دهان فشرده می شوند. به این معنی که ایمپلنت (که، به یاد داشته باشید، نمی تواند حرکت کند) ممکن است به مرور زمان، به تدریج خارج از محلی که باید باشد به نظر برسد. اگر ایمپلنت در مقایسه با دندان های دیگر در جای مناسبی قرار گرفته باشد، می تواند برای حرکت دندان ها اطراف آن استفاده شود.

اگر ایمپلنت شما در بهترین جای ممکن قرار نداشته باشد، پس از آنکه بقیه دندان ها هم راستا شوند، به نظر می رسد از جای خود خارج شده است. در این صورت باید تصمیم گیری کرد. شما می توانید انتخاب کنید که لبخندی نه چندان کامل داشته باشید، و یا ایمپلنت را حذف کنید، تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرید، و پس از برداشتن بریس ها ایمپلنت را جایگزین کنید.

ارتودنسی قبل یا بعد از ایمپلنت

ایمپلنت های دندانی چگونه قرار می گیرند؟

دندانپزشک متخصص ابتدا فک شما را بررسی می کند تا ببیند آیا استخوان کافی برای حمایت از ایمپلنت دارید، در غیر این صورت، قبل از آغاز فرایند کاشت ایمپلنت، استخوان در آن منطقه باید بازسازی شود. این فرایند تقویت استخوان نامیده می شود که در آن پیوند استخوان انجام می شود. اگر شما به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، قبل از قرار گیری ایمپلنت داخل فک شما، بهبود آن ۴ تا ۸ ماه طول خواهد کشید. در طول زمان بهبودی، شما می توانید یک بریج یا پروتز استفاده کنید تا بتوانید فعالیت های روزمره خود مانند غذا خوردن را ادامه دهید.

کاشت اکثر ایمپلنت ها شامل یک فرایند دو مرحله ای هستند، گرچه نمونه های جدیدتر می توانند در یک فرآیند یک مرحله ای قرار بگیرند. قبل از آغاز فرایند، بیمار داروی مسکن دریافت می کند. سپس دندانپزشک از بی حس کننده های موضعی استفاده می کند تا قبل از ادامه بقیه فرایند، لثه های اطراف بی حس شوند.

جراح یک برش کوچک در لثه ایجاد می کند تا بتواند ابتدا به استخوان دسترسی پیدا کند سپس حفره ای داخل آن ایجاد کند و ایمپلنت دندانی را داخل حفره قرار دهد. یک عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته می شود تا اطمینان حاصل شود که ایمپلنت دقیقاً همان جایی است که باید باشد. لثه روی ایمپلنت توسط جراح بخیه زده و بسته می شود. چند ماه بعد، هنگامی که ایمپلنت به استخوان اطراف متصل شد، بیمار برای مرحله بعدی آماده است.

طی مرحله دوم، بعد از اینکه بی حس کننده موضعی برای بیمار تزریق شد، جراح یک برش کوچک دیگر در لثه ایجاد می کند تا بتواند ایمپلنت را در معرض دید قرار دهد، سپس یک کپ یا کلاهک فلزی جایگزین پیچ محافظ می شود. این هیلینگ کولار شبیه یک لوله فلزی به نظر می رسد که در بالای ناحیه لثه قرار می گیرد، جایی که دندان واقعی باید باشد. این لوله فلزی به لثه اطراف ایمپلنت کمک می کند تا به تدریج بهبود یابد. ایمپلنت هایی که به خوبی از آنها نگهداری می شود به طور کلی به اندازه دندان های طبیعی  یا احتمالاً یک عمر دوام خواهند داشت.

مراقبت از ایمپلنت های دندانی

برای افزایش طول عمر ایمپلنت های دندانی خود، مهم است که با صرف چند دقیقه در روز برای تمیز کردن ایمپلنت های خود بهداشت دهان و دندان را به خوبی حفظ کنید.

اکثر روکش هایی که بر پایه ایمپلنت های دندانی هستند، نیاز است که به طور کامل و با دقت با استفاده از یک مسواک مخصوص تمیز شوند. هنگام نخ دندان کشیدن، شما باید اطمینان حاصل کنید که اطراف بریج هر دندان را تمیز می کنید و در صورت لزوم، از یک مسواک بین دندانی یا ابزارهای کمکی مشابه استفاده کنید.

ایمپلنت ها برای کمک به درمان ارتودنسی

ایمپلنت ها، به دلیل دوام آنها، با عمل به عنوان تکیه گاه برای ابزارهای ارتودنسی می توانند برای تسریع یا بهبود اثربخشی درمان ارتودنسی استفاده شوند. در این مثال، ابزار روی پست ایمپلنت نصب می شود و هنگامی که درمان ارتودنسی کامل شد، یک روکش دندان که شبیه دندان های طبیعی به نظر می رسد جایگزین آن می شود.

ارتودنسی قبل یا بعد از ایمپلنت

ابزارهای تکیه گاه موقت یا TAD

ابزارهای تکیه گاه موقت یا TAD ها، تکیه گاه های تیتانیومی کوچکی هستند که برای کمک به حصول حرکت سریع تر و کارآمدتر دندان ها استفاده می شود که تا حد امکان برای بیمار راحت است. TAD ها عموماً علاوه بر بریس ها استفاده می شوند، و گاهی اوقات می توانند به عنوان یک جایگزین برای استفاده از هدگیرها عمل کند.

پیچ های کوچک در قسمت خارج از قوس دندانی و در بین دندان های شما قرار می گیرند. TADها می توانند به حرکت دندان هایی کمک کنند که به خوبی حرکت نمی کنند یا باید در جهت دشواری حرکت کنند. همانطور که از نام آنها بر می آید، آنها موقت هستند- آنها معمولاً طی چند ماه درمان در جای خود باقی می مانند و سپس برداشته می شوند. وظیفه آنها فراهم آوردن یک نقطه ثابت است که دندان های دیگر می توانند در اطراف آن حرکت کنند.

سخن پایانی

اینکه کدام بیمار نیاز دارد ابتدا درمان ارتودنسی را انجام دهد یا کاشت ایمپلنت های دندانی را، به وضعیت هر بیمار بستگی دارد. بهترین کسی که می تواند تشخیص دهد کدام یک بایستی ابتدا انجام شود دندانپزشک شماست. آنها این مهارت را دارند که با بررسی وضعیت دندان های هر بیمار بهترین طرح درمان را مشخص نمایند.

اگر شما دندان از دست رفته دارید و از سویی مایل به صاف و همراستا کردن همه دندان های خود هستید، به یک دندانپزشک مجرب در این زمینه مراجعه کنید تا با گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس و معاینات لازم، نظر نهایی را به شما اعلام نماید.