فرایندهای مختلف افزایش طول تاج دندان
دندان هایی که شکل درست و زیبایی ندارند یا دندان هایی که به شدت پوسیده شده اند، اغلب بواسطه عدم وجود تاج کافی، در طول درمان برای دندانپزشک های زیبایی مشکلاتی بوجود می آورند. بنابراین، طی درمان چنین دندان هایی، فرایند افزایش طول تاج دندان قبل از درمان های زیبایی ضروری است.
افزایش طول تاج دندان به فرایندهایی اشاره دارد که برای افزایش ساختار دندان در بالای بافت لثه یا با اهداف زیبایی طراحی شده اند. دندانپزشک ها اغلب در فرایندهای دندانپزشکی خود با نیاز به افزایش طول تاج دندان مواجه می شوند و مجبورند با در نظر گرفتن چگونگی پرداختن به نیازمندی های بیولوژیکی، فانکشنال، و زیبایی برای هر مورد خاص، تصمیمات درمانی بگیرند.
افزایش طول تاج دندان فرایندی است که در آن ترکیبی از کاهش یا برداشت بافت، جراحی استخوان، و یا درمان ارتودنسی برای اکسپوز دندان بکار گرفته می شود. مقدار ساختار دندانی که در بالای استخوان قابل مشاهده است (حدود ۴ میلی متر)، باید آنقدر کافی باشد که ترکیب ثابتی از دندان و لثه و عرض بیولوژیک را فراهم بیاورد تا اجازه دهد دندان به درستی آماده شود و برای جایگذاری حاشیه ای به اندازه کافی جا وجود داشته باشد، در نتیجه می توان مطمئن شد حاشیه دندان ها به خوبی سیل می شود و ترمیم دندان به خوبی انجام می شود.
دسته بندی فرایندهای زیبایی افزایش طول تاج دندان
دسته اول
مشخصه ویژه این دسته از فرایندها ایجاد بافت لثه ای کرونال (تاجی) کافی به نسبت پوسته استخوان آلوئولار است، که اجازه می دهد بدون نیاز به کانتور استخوان، با کمک جراحی سطح حاشیه ای لثه تغییر کند. یک فرایند لثه برداری gingivectomy یا جراحی پلاستیک لثه معمولاً برای ایجاد حاشیه مطلوب کافی برای لثه ها کفایت می کند در حالی که به طور همزمان می توان از تحریف عرض بیولوژیک پرهیز نمود.
دسته دوم
مشخصه ویژه دسته دوم، ابعاد بافت نرم است که اجازه می دهد تغییر وضعیت حاشیه های لثه ای بدون کانتور مجدد استخوان انجام شود اما تغییر عرض بیولوژیک اجتناب ناپذیر است. این نوع فرایند اساساً شامل انجام فرایند افزایش طول تاج دندان در دو مرحله است، مرحله یک و مرحله دو. در مرحله اول، فرایند لثه برداری انجام می شود و مقدار کافی از بافت روی تاج دندان برداشته می شود. پس از بهبود بافت، مرحله دوم انجام می شود، که در آن، جراحی فلپ صورت می گیرد که مقدار کافی از استخوان برش داده می شود تا عرض بیولوژیک حفظ شود.
تصویر شماره ۱٫ نمای دندان ها و لثه ها قبل از انجام فرایند دسته دوم.
تصویر شماره ۲٫ خطوط قرمز و آبی نشانگر سطوح موجود و مطلوب حاشیه ای لثه می باشند.
تصویر شماره ۳٫ یک نمونه ی جراحی آماده شده است تا با توجه به حاشیه ها و کانتورهای لثه ای مطلوب، پارامترهای درمانی خاصی را در اختیار پریودنتیست (جراح لثه) قرار دهد.
تصویر شماره ۴٫ جراحی لثه برداری برای نخستین مرحله روی نمونه تشخیصی انجام می شود.
تصویر شماره ۵٫ نمونه تشخیصی، سطوح حاشیه ای تقریبی پس از جراحی لثه برداری را نشان می دهد، و مبنایی برای ساخت ترمیم هایی است که آماده خواهند شد.
تصویر شماره ۶٫ ظاهر نمونه جراحی پیش از جراحی. مقدار بافت نرمی که برداشته خواهد شد را می توان به راحتی مشاهده کرد.
تصویر شماره ۷٫ ظاهر برش ها که نشان دهنده حاشیه های لثه ای قبل از برش می باشد.
تصویر شماره ۸٫ حاشیه های تاج دندان و سطح ریشه آن پس از فرایند لثه برداری (gingivectomy) که پوشش روی آن برداشته شده است. در حالی که فضای عرض بیولوژیک تحریف شده است، و پوشش هیچ قسمتی از سطح استخوان برداشته نشده است.
تصویر شماره ۹٫ نمونه های دسته دوم باید به مدت کوتاهی تحریف موقتی عرض بیولوژیک را تحمل کنند. پس از بهبود، کارهای لازم انجام می شوند تا اهداف مطلوب در ترمیم نهایی حاصل شوند.
تصویر شماره ۱۰٫ حاشیه های ترمیمی به عنوان یک راهنما در طول جراحی برش استخوان عمل می کنند تا اطمینان حاصل شود فضای عرض بیولوژیک کافی در طول مرحله دوم جراحی وجود دارد.
دسته سوم
در این دسته، تغییر محل حاشیه های لثه ممکن است منجر به بدون پوشش ماندن سطح بیشتری از استخوان شود. درست نیست این بیماران را بدون ارائه نمونه جراحی گرفته شده بر اساس ظاهر دندان ها و لثه ها ارجاع داد. این نمونه در طول جراحی به عنوان راهنما عمل خواهد کرد به گونه ای که پس از جراحی فلپ، با فرایند برش استخوان، می توان یک ارتباط ثابت بین تاج بالینی مطلوب و سطح پوسته استخوان تعریف کرد.
محل فلپ ها باید به جای آپیکالی، از نظر تاجی نیز مجدداً تعریف شود، تا حفظ بافت به بالاترین حد خود برسد و اجازه دهد اصلاح حاشیه های لثه ها پس از بهبود، بعد از تکمیل جراحی استخوان، ممکن شود. پس از بهبود کافی، ممکن است لثه برداری gingivectomy انجام شود تا بدون تحریف عرض بیولوژیک، محل لثه ها مشخص شود.
تصویر شماره ۱۱٫ نمای دندان ها و لثه ها قبل از انجام فرایند دسته سوم.
تصویر شماره ۱۲٫ یک ابزار تشخیصی زیبایی، که اجازه می دهد اهداف ترمیمی مشخص شده، مورد ارزیابی داخل دهانی قرار بگیرند.
تصویر شماره ۱۳٫ نمونه تشخیصی به صورت داخل دهانی امتحان می شود تا ارتفاع تاج بالینی پس از درمان مشخص شود و به طور همزمان ظاهر بیمار مورد بررسی قرار گیرد.
تصویر شماره ۱۴
تصویر شماره ۱۴٫ ابزار تشخیصی به عنوان راهنمای جراحی، در طول کانتور استخوان نیز عمل می کند، تا اطمینان حاصل شود نتایج با نمونه زیبایی مطلوب اولیه همخوانی خواهند داشت.
تصویر شماره ۱۵٫ با برداشت فلپ کرونال بدون هیچ فشاری، می توان مقدار کافی بافت در بالای پوسته استخوان نگه داشت که اجازه داد لثه های حاشیه ای طی فرایندهای بعدی مجدداً اصلاح شوند.
تصویر شماره ۱۶٫ پس از بهبودی کافی، ممکن است نیاز باشد جراحی لثه برداری انجام شود تا بدون خطر تحریف عرض بیولوژیک، وضعیت لثه ها تعریف شود.
تصویر شماره ۱۷٫ با قطع درست جریان خون، برش بافت نرم، آماده سازی دندان ها، آماده سازی های لازم در ارتفاع تاج بالینی مطلوب ممکن است در طول همان جلسه انجام شود.
دسته چهارم
این دسته برای مواردی انجام می شود که بواسطه مقدار ناکافی لثه ای که متصل شده است، نمی توان به راحتی برش لثه را انجام داد. بنابراین، محل ایده آل حاشیه ها تنها می تواند با قرار دادن فلپ موکوپریوستال در قسمت آپیکال، با یا بدون کانتور استخوان حاصل شود.
پاسخ دهید
میخواهید به بحث بپیوندید؟مشارکت رایگان.