ایمپلنت در ارتودنسی

در درمان ارتودنسی، سال ها تکیه گاه عاملی نگران کننده بوده است. از روش ها و ابزارهای مختلفی برای این منظور استفاده شده است، با این حال برای پیشگیری از استفاده از ابزارهای خارج و داخل دهانی، متخصصات ارتودنسی قادر نبودند راهکاری راحت برای این مشکل پیدا کنند تا اینکه مینی ایمپلنت ها معرفی شدند. ابزارهای تکیه گاهی اسکلتی مختلفی در قرن بیستم معرفی شدند که شامل ایمپلنت های زیبایی، ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، ایمپلنت ها، مینی پلیت ها، و اسکروها (پیچ ها) می شدند.

ایمپلنت هایی که در درمان ارتودنسی استفاده می شوند تحت عنوان ابزارهای موقت تکیه گاه (TAD) نیز شناخته می شوند، که روز به روز بیشتر به شهرت می رسند زیرا بسیار کوچک هستند و قرار دادن و خارج کردن آنها راحت است، و بلافاصله پس از کارگذاری می توانند بارگذاری شوند، و برای بسیاری از انواع درمان های ارتودنسی می توانند تکیه گاهی مطلق فراهم آورند، بدون آنکه نیاز باشد بیمار کاری انجام دهد.

ایمپلنت در ارتودنسی

چرا در طول ارتودنسی ایمپلنت ها لازم میشوند؟

با پیشرفت روند درمان ارتودنسی، دندان ها در معرض فشار و نیروی گشتاور قرار می گیرند. همه این عوامل موجب بروز فشارهای متقابل در جهت های مقابل می شود. برای موفقیت آمیز بودن درمان و اجتناب از جابجایی های نا خواسته دندان ها، لازم است این نیروها هدایت شوند. روش ها و ابزارهای مدیریت تکیه گاه (انکوریج) در درمان ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردارند. هدف نهایی در درمان ارتودنسی دستیابی به جابجایی مطلوب دندان ها در کنار بهبود در زیبایی ظاهری بیمار است.

تلاش و زمان زیادی صرف طرح درمان و بررسی نیازمندی های تکیه گاه و چگونگی انجام آن می شود. تکیه گاه ها و انکوریج در درمان ارتودنسی به اشکال مختلفی فراهم می شوند از جمله تکیه گاه های خارج دهانی، که در آنها از تیکه گاه در جهت مخالف استفاده می شود و نیازی نیست دندان ها به عنوان تکیه گاه درگیر شوند.

استفاده از تکیه گاه های خارج دهانی مقداری دشوار است و منجر به بروز آسیب می شود که روی تعهد بیمار برای استفاده از آن تأثیر می گذارد. علاوه بر این، اصطلاح “تکیه گاه مطلق” زمانی می تواند حاصل شود که واحد تکیه گاه یا انکوریج کاملاً ثابت باقی بماند، که در مکانیزم های سنتی ارتودنسی بعید است بتوان به این هدف دست یافت. تکیه گاه اسکلتی نوعی تکیه گاه مطلق است که با ابداع مینی ایمپلنت ها حاصل شده است. با استفاده از مینی ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه، با کاهش عوارض جانبی ناخواسته، حداکثر انکوریج می تواند حاصل شود.

مینی اسکروها (پیچ های کوچک) نیز به عنوان ابزارهای موقت تکیه گاه شناخته می شوند یا میکرو ایمپلنت ها یا ارتو ایمپلنت ها که انقلاب عظیمی در زمینه ارتودنسی بالینی بوجود آورده اند.

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان انکوریج یا تکیه گاه

ایمپلنت هایی که با استخوان جوش می خورند (اندوستیل) نخستین بار با هدف قرار گرفتن به عنوان تکیه گاه ارتودنسی استفاده شدند. آنها در فراهم آوردن تکیه گاه ارتودنسی خیلی خوب عمل می کردند، اما کاربردهای محدودی در زمینه استفاده ارتودنتیک دارند. اساساً لازم بود از آنها در قسمت های بدون دندان استفاده شود، که در موارد معمول ارتودنسی در دسترس نبودند.

علاوه بر این، دوره انتظار یکی دیگر نقطه ضعف های آنها بود. این نوع ایمپلنت ها قبل از بارگذاری یک دوره انتظار ۳-۴ ماهه نیاز دارند. حتی اندازه ایمپلنت و فرایند قرار گیری آن نیز مشکل برانگیز است. اندازه آنها بزرگ است و فرایند جراحی برای کار گذاری آنها پیچیده است.

مینی ایمپلنت هایی که نیاز به جوش خوردن و اسئواینتگریشن ندارند بر این مشکلات و پیچیدگی ها فائق آمده اند، علاوه بر اینکه آنها به صورت مکانیکی داخل استخوان کورتیکال ثابت می شوند. پیچ هایی که قطر آنها ۲ میلی متر یا اندکی بیشتر است مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت نامیده می شوند و آنهایی که قطرشان ۲ میلی متر کمتر است میکرو اسکرو هستند.

مزیت دیگری که به آنها افزوده شد نحوه کار گذاری آنها بود. این اشکال کارگذاری اجازه می دهند پیچ ها بسته به مکانیزم آنها برای کاربردهای مختلفی استفاده شوند.

ایمپلنت در ارتودنسی

ویژگی های موادی که در تولید ایمپلنت ها استفاده می شوند

موادی که برای ساخت و تولید ایمپلنت ها استفاده می شوند باید ویژگی های زیر را داشته باشند تا ایده آل باشند:

ویژگی های بیولوژیک

• اسئواینتگریشن مؤثری فراهم می آورند.
• برای بافت های سخت و نرم هیچ ضرری ندارند.
• حاوی هیچ ماده سمی قابل انتشاری نیست.
• عاری از هر گونه ماده حساسیت زایی است که ممکن است منجر به واکنش آلرژیک شود.
• احتمال سرطان زا بودن نیز ندارد.
• بدون بو و بدون مزه است.

ویژگی های فیزیکی

• باید از همه ابعاد ثبات داشته باشد.
• باید از استحکام و حالت ارتجاعی کافی برخوردار باشد و در برابر جویدن و گاز زدن دوام بیاورد.

ایمپلنت های دندانی/ پیچ هایی که با استخوان جوش می خورند از تیتانیوم ۹۹% تشکیل می شوند. تیتانیومی که مصارف پزشکی دارد برای بدنه اصلی ایمپلنت های دندانی استفاده می شود و از درجات ۱ تا ۵ دسته بندی می شود.

تیتانیوم های خالص به صرفه و اقتصادی به طور گسترده به عنوان ماده ای استفاده می شوند که برای ایمپلنت های دندانی انتخاب می شوند زیرا ویژگی های مکانیکی مناسبی دارند و از نظر سازگار بودن آنها با بدن فوق العاده هستند. در مورد مینی اسکروهایی که جوش نمی خورند و به صورت مکانیکی باقی می مانند، استفاده از درجه ۱ تا ۴ Ti آنها منجر به شکست مکرر و مداوم پیچ ها می شود، زیرا باریک تر هستند.

بنابراین، آلیاژ تیتانیوم (Ti- A16- V4) (درجه V یا پنج) ماده انتخابی برای مینی اسکروهای ارتودنسی است. استفاده از این آلیاژ موجب بالا رفتن حالت کشسانی شش برابر بیشتر از استخوان می شود تا جایی که اسکروهای بلندتر و باریک تر می توانند بدون خطر شکستن استفاده شوند.